ماه نهم | روز شانزدهم

 بامداد


خداوند طریقِ عادلان را می داند، ولی طریقِ گناهکاران هلاک خواهد شد – خداوند نشان خواهد داد که چه کس از آنِ وی و چه کس مُقدّس است – پدرِ نهان بینِ تو، تو را آشکارا اجر خواهد داد.

            ای خدا، مرا تفتیش کُن و دل مرا بشناس. مرا بیازما و فکرهای مرا بدان، و ببین که آیا در من راهِ فساد است! و مرا به طریقِ جاودانی هدایت فرما – در محبت خوف نیست بلکه محبتِ کامل خوف را بیرون می اندازد.

            ای خداوند، تمامی آرزوی من در مدّ نظر تو است و ناله های من از تو مخفی نمی باشد – وقتی که روحِ من در من مدهوش می شود. پس تو طریقت مرا دانسته ای – او که تفحُّص کنندۀ دلهاست، فکرِ روح را می داند زیرا که او برای مُقدّسین بر حسب ارادۀ خدا شفاعت می کند.

            بنیادِ ثابتِ خدا قائم است و این مُهر را دارد که خداوند کسان خود را می شناسد و هر که نامِ مسیح را خوانَد، از ناراستی کناره جوید.

امثال سلیمان 2:21 ؛ مزمور 6:1 ؛ اعداد 5:16 ؛ متی 4:6 ؛ مزمور 139 :23-24 ؛ اول یوحنا 18:4 ؛ مزمور 9:38 ؛ مزمور 3:142 ؛ رومیان 27:8 ؛ دوم تیموتاؤس 19:2

شامگاه


            شامگاه گریه نزیل می شود. صبحگاهان شادی رُخ می نماید.

            تا هیچکس از این مصائب متزلزل نشود، زیرا خود می دانید که برای همین مُقرّر شده ایم. زیرا هنگامی که نزد شما بودیم، شما را پیش خبر دادیم که می باید زحمت بکشیم – در من سلامتی داشته باشید. در جهان برای شما زحمت خواهد شد. و لکن خاطر جمع دارید زیرا که من بر جهان غالب شده ام.

            چون بیدار شوم، از صورت تو سیر خواهم شد – شب مُنقضی شد و روز نزدیک آمد – او خواهد بود مثل روشنائی صبح، وقتی که آفتاب طلوع نماید، یعنی صبحِ بی ابر، هنگامی که علف سبز از زمین می روید، به سبب درخشندگی بعد از باران.

            موت را تا ابدالآباد نابود خواهد ساخت و خداوند یهوه اشکها را از هر چهره پاک خواهد نمود – خدا هر اشکی را از چشمان ایشان پاک خواهد کرد. و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود زیرا که چیزهای اوّل درگذشت – آنگاه ما که زنده و باقی باشیم در ابرها رُبوده خواهیم شد تا خداوند را در هوا استقبال کنیم … پس بدین سخنان همدیگر را تسلی دهید.

مزمور 5:30 ؛ اول تسالونیکیان 3: 3-4 ؛ یوحنا 33:16 ؛ مزمور 15:17 ؛ رومیان 12:13 ؛ دوم سموئیل 4:23 ؛ اشعیا 8:25 ؛ مکاشفه 4:21 ؛ اول تسالونیکیان 4: 17-18