بامداد

هر که را من دوست می دارم، توبیخ و تأدیب می نمایم.

     ای پسرِ من تأدیبِ خداوند را خوار مشمار و وقتی که از او سرزنش یابی، خسته خاطر مشو. زیرا هر که را خداوند دوست می دارد، توبیخ می فرماید و هر فرزندِ مقبولِ خود را به تازیانه می زند – خداوند هر که را دوست دارد تأدیب می نماید.

     او مجروح می سازد و التیام می دهد، و می کوبد و دستِ او شفا می دهد – زیر دستِ زور آورِ خدا فروتنی نمائید تا شما را در وقتِ معیّن سرافراز نماید – تو را در کورۀ مُصیبت آزمودم.

     بنی آدم را از دل خود نمی رنجاند و محزون نمی سازد – با ما موافقِ گناهانِ ما عمل ننموده، و به ما به حسبِ خطایای ما جزا نداده است. زیرا آنقدر که آسمان از زمین بلند تر است، به همان قدر رحمتِ او  بر ترسندگانش عظیم است. به اندازه ای که مشرق از مغرب دور است، به همان اندازه گناهانِ ما را از ما دور کرده است. چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است، همچنان خداوند بر ترسندگانِ خود رأفت می نماید. زیرا جبلّتِ ما را می داند و یاد می دارد که ما خاک هستیم.

مکاشفه 19:3 ؛ عبرانیان 12: 5-6 ؛ امثال سلیمان 12:3 ؛ ایوب 18:5 ؛ اول پطرس 6:5 ؛ اشعیا 10:48 ؛ مراثی ارمیا 33:3 ؛ مزمور 103: 10-14

شامگاه

خدا در آسمان است و تو بر زمین هستی. پس سخنانت کم باشد.

     چون عبادت کنید، مانند اُمتها تکرارِ باطل مکنید زیرا ایشان گُمان می برند که به سببِ زیاد گفتن مستجاب می شوند. پس مثل ایشان مباشید زیرا که پدرِ شما حاجات شما را می داند پیش از آنکه از او سؤال کنید.

     نامِ بَعَل را از صبح تا ظُهر خوانده، می گفتند: ای بَعَل ما را بشنو …

     دو نفر یکی فریسی و دیگری باجگیر به هیکل رفتند تا عبادت کنند. آن فریسی ایستاده بدینطور با خود دعا کرد که خدایا تو را شُکر می کنم که مثلِ سایرِ مردم حریص و ظالم و زناکار نیستم و نه مثل این باجگیر … اما آن باجگیر به سینۀ خود زده، گفت: خدایا بر منِ گناهکار ترحُم فرما. به شما می گویم که این شخص عادل کرده شده به خانۀ خود رفت به خلاف آن دیگر.

     خداوندا، دعا کردن را به ما تعلیم ده.

جامعه 2:5 ؛ متی 6: 7-8 ؛ اول پادشاهان 26:18 ؛ لوقا 18: 10 و 11 و 13-14 ؛ لوقا 1:11