بامداد

ثمرۀ روح … حلم و مهربانی … است.

     یهُوّه، یهُوّه، خدای رحیم و رؤف و دیر خشم و کثیر احسان و وفا.

     به شایستگیِ آن دعوتی که به آن خوانده شده اید، رفتار کنید، با کمال فروتنی و تواضع و حلم، و متحمل یکدیگر در محبت باشید … با یکدیگر مهربان باشید و رحیم، و همدیگر را عفو نمائید چنانکه خدا در مسیح شما را هم آمرزیده است – آن حکمت که از بالا است، اول طاهر است و بعد صلح آمیز و ملایم و نصیحت پذیر و پُر از رحمت و میوه های نیکو و بی تردّد و بی ریا – محبت حلیم و مهربان است.

     در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم – ای برادران، تا هنگامِ آمدنِ خداوند صبر کنید. اینک دهقان انتظار می کشد برای محصولِ گرانبهای زمین و برایش صبر می کند تا بارانِ اولین و آخرین را بیابد. شما نیز صبر نمائید و دلهای خود را قوّی سازید زیرا که آمدنِ خداوند نزدیک است.

غلاطیان 22:5 ؛ خروج 6:34 ؛ افسسیان 4: 1-2 ؛ افسسیان 32:4 ؛ یعقوب 17:3 ؛ اول قرنتیان 4:13  ؛ غلاطیان 9:6 ؛ یعقوب 5: 7-8

شامگاه

     عمانوئیل … خدا با ما

     آیا خدا فی الحقیقه در میان آدمیان بر زمین ساکن خواهد شد؟ اینک فلک و فلک الافلاک تو را گنجایش ندارد – کلمه جسم گردید و میان ما ساکن شد، پُر از فیض و راستی؛ و جلال او را دیدیم، جلالی شایستۀ پسرِ یگانۀ پدر – سِرّ دینداری عظیم است که خدا در جسم ظاهر شد.

     در این ایّامِ آخر به ما به وساطتِ پسرِ خود متکلّم شد که او را وارثِ جمیع موجودات قرار داد و به وسیلۀ او عالمها را آفرید.

     در شامِ همان روز که یکشنبه بود، هنگامی که درها بسته بود، جائی که شاگردان به سبب ترس یهود جمع بودند، ناگاه عیسی آمده، در میان ایستاد … شاگردان چون خداوند را دیدند، شاد گشتند … و بعد از هشت روز باز شاگردان با توما در خانه ای جمع بودند … عیسی … به توما گفت: انگشت خود را به اینجا بیاور  و دستهای مرا ببین و دست خود را بیاور بر پهلوی من بگذار و بی ایمان مباش بلکه ایمان دار. توما … گفت: ای خداوند من و ای خدای من – پسری به ما بخشیده شد … خدای قدیر …

متی 23:1 ؛ دوم تواریخ 18:6 ؛ یوحنا 14:1 ؛ اول تیموتاؤس 16:3 ؛ عبرانیان 2:1 ؛ یوحنا 20: 19-20 و 26-28 ؛ اشعیا 6:9