بامداد

     به اندازه ای که دردهای مسیح در ما زیاده شود، به همین قسم تسلّیِ ما نیز به وسیلۀ مسیح می افزاید.

     شراکت در رنجهای وی – به قدری که شریکِ زحماتِ مسیح هستید، خُشنود شوید تا در هنگامِ ظهور جلال وی شادی و وجد نمائید – اگر با وی مُردیم، با او زیست هم خواهیم کرد – هر گاه فرزندانیم، وارثان هم هستیم یعنی وَرَثۀ خدا و هم ارثِ با مسیح، اگر شریکِ مصیبتهای او هستیم تا در جلال وی نیز شریک باشیم.

     چون خدا خواست که عدمِ تغییرِ ارادۀ خود را به وارثانِ وعده به تأکیدِ بی شمار ظاهر سازد، قسم در میان آورد. تا به دو امرِ بی تغییر که ممکن نیست خدا در آنها دروغ گوید، تسلّیِ قوّی حاصل شود برای ما که پناه بُردیم تا به آن امیدی که در پیش ما گذارده شده است تَمَسُّک جوئیم – خداوندِ ما عیسی مسیح و خدا و پدرِ ما که ما را محبت نمود و تسلّی ابدی و امیدِ نیکو را به فیضِ خود به ما بخشید، دلهای شما را تسلّی عطا کناد و شما را در هر فعل و قول نیکو استوار گرداناد.

دوم قرنتیان 5:1 ؛ فیلیپیان 10:3 ؛ اول پطرس 13:4 ؛ دوم تیموتاوس 11:2 ؛ رومیان 17:8 ؛ عبرانیان 6: 17-18 ؛ دوم تسالونیکیان 2: 16-17

شامگاه

     مارتا، تو در چیزهای بسیار اندیشه و اضطراب داری.

     کلاغان را ملاحظه کنید که نه زراعت می کنند و نه حصاد. سوسنهای چمن را بنگرید چگونه نمو می کنند. پس شما طالب مباشید که چه بخورید یا چه بیاشامید و مضطرب مشوید. پدر شما می داند که به این چیزها احتیاج دارید.

     اگر خوراک و پوشاک داریم، به آنها قانع خواهیم بود. اما آنانی که می خواهند دولتمند شوند گرفتار می شوند در تجربه و دام و انواع شهواتِ بی فهم و مُضّر که مردم را به تباهی و هلاکت غرق می سازند. زیرا که طمع ریشۀ همۀ بدیها است که بعضی چون در پیِ آن می کوشیدند، از ایمان گمراه گشته، خود را به اقسام دردها سُفتند.

     اندیشه های دنیوی و غرورِ دولت و هوسِ چیزهای دیگر داخل شده، کلام را خفه می کند و بی ثمر می گردد.

     هر بارِ گران و گناهی را که ما را سخت می پیچد دور بکنیم و با صبر در آن میدان که پیشِ روی ما مُقرّر شده است بدویم.

لوقا 41:10 ؛ لوقا 12: 24 و 27 و 29-30 ؛ اول تیموتاؤس 6: 8-10 ؛ مرقس 19:4 ؛ عبرانیان 1:12