ماه هشتم | روز بیست و پنجم
بامداد
به صخره ای که از آن قطع گشته و به حفرۀ چاهی که از آن کنده شده اید، نظر کنید.
اینک در معصیت سرشته شُدم – چشمی بر تو شفقت ننمود … بلکه در روزِ ولادتت جانِ تو را خوار شمرده، تو را بر روی صحرا انداختند. و من از نزدِ تو گُذر نمودم و تو را در خونت غلطان دیدم. پس تو را گفتم: … زنده شو.
مرا از چاهِ هلاکت برآوَرد و از گلِ لَجَن. و پایهایم را بر صخره گذاشته، قدمهایم را مستحکم گردانید. و سرودی تازه در دهانم گذارد یعنی حمدِ خدای ما را.
هنگامی که ما هنوز ضعیف بودیم در زمان مُعیّن مسیح برای بی دینان وفات یافت. زیرا بعید است که برای شخصِ عادل کسی بمیرد؛ هر چند در راه مَردِ نیکو ممکن است کسی نیز جرأت کند که بمیرد. لکن خدا محبت خود را در ما ثابت می کند از اینکه هنگامی که ما هنوز گناهکار بودیم مسیح در راه ما مُرد – خدا که در رحمانیت دولتمند است، از حیثیتِ محبتِ عظیمِ خود که با ما نمود، ما را نیز که در خطایا مُرده بودیم با مسیح زنده گردانید.
اشعیا 1:51 ؛ مزمور 5:51 ؛ حزقیال 16: 5-6 ؛ مزمور 40: 2-3 ؛ رومیان 5: 6-8 ؛ افسسیان 2: 4-5
شامگاه
خداوند شادی بسیار می کنم و جانِ من در خدایِ خود وجد می نماید.
خداوند را در هر وقت مُتبارک خواهم گفت. تسبیحِ او دائماً بر زبان من خواهد بود. جانِ من در خداوند فخر خواهد کرد. مسکینان شنیده، شادی خواهند نمود. خداوند را با من تکبیر نمائید. نامِ او را با یکدیگر برافرازیم – خداوند فیض و جلال خواهد داد و هیچ چیزِ نیکو را منع نخواهد کرد از آنانی که به راستی سالک باشند. ای یهُوّه صبایوت، خوشابحال کسی که بر تو توکُل دارد – ای جانِ من، خداوند را متبارک بخوان! و هر چه در اندرون من است، نام قُدّوس او را متبارک خواند.
اگر کسی خوشحال باشد، سُرود بخواند – از روح پُر شوید. و با یکدیگر به مزامیر و تسبیحات و سرودهای روحانی گفتگو کنید و در دلهای خود به خداوند بسرائید و ترنّم نمائید. و پیوسته به جهت هر چیز … شُکر کنید – با فیض در دلهای خود خدا را بسرائید.
قریب به نصفِ شب، پولس و سیلاس دُعا کرده، خدا را تسبیح می خواندند و زندانیان ایشان را می شنیدند – در خداوند دائماً شاد باشید. و باز می گویم شاد باشید.
اشعیا 10:61 ؛ مزمور 34: 1-3 ؛ مزمور 84: 11-12 ؛ مزمور 1:103 ؛ یعقوب 13:5 ؛ افسسیان 5: 18-20 ؛ کولسیان 16:3 ؛ اعمال رسولان 25:16 ؛ فیلیپیان 4:4